Ósemeczka ♥

   Moje marzenie sie znowu spełniło. Wszystko dzieje się z większą siłą. Powinnam się cieszyć , że mnie kocha ale to okropne. Po mojej śmierci będzie mu ciężko. Nie chcę żeby cierpiał. Chcę żeby był szczęśliwy.
- Przejdziemy przez to razem. Wygramy walkę z twoją chorobą Sophie.
Ramiona zatrzęsły mi się od płaczu. Kołysał mnie w swoich ramionach szepcząc , że kocha mnie bez wzgledu na wszystko. Mówił , że może i znamy się krótko ale to nieważne. Liczy się tylko to co do siebie czujemy. To uczucie w nas rosło. We mnie pękła miłość do gwiazdy popu i narodziła się do Louisa Tomlinsona z Doncaster , a on zakochał się w zwyczajnej dziewczynie z różowymi włosami która miała raka.
- Lou idź do domu. Odpocznij. - poprosiłam przerywając ciszę.
-  Nie chcę cię zostawiać samej.
- Zaraz pewnie przyjdzie mama albo Isabel z Juls.
- Przyjdę do ciebie jutro rano.
- Dobrze.
Zmierzał już do wyjścia kiedy zauważyłam torbę prezentową na fotelu.
- Lou zapomniałeś torebki. - wskazałam torbę.
- To prezent dla ciebie.
Obok mnie położył poduszkę , czterolistną koniczynę , a na szyi zawiesił mi wisiorek z taką samą koniczynkę. Pocałowałm go w policzek i dopiero wtedy wyszedł. Zaraz po Louisie przyszedł do mnie lekarz. Dostałam leki , zastrzyki , popatrzył w wyniki badan i kazał uwolnic mnie od tej przeklętej maszyny. Mamy już połowę października. Pogoda każdego dnia jest gorsza. Louis kilka dni temu dopiero wrócił z Irlandii , a za chwilę wyjeżdża do Francji na tydzień. Za chwilę ma przyjść , a teraz siedzi u mnie Isabel z Juls.
- Sophie jesteś szczęśliwa?
- Hmm? Tak jestem. - odpowiedziałam niewyraźnie wyrwana z zamyślenia.
Julie bawiła się moimi włosami. Wtedy do sali wszedł lekarz.
- Witaj Sophie.
- Dzień dobry.
- Mam dobre wiadomości.
Od razu z Isabel spojrzałyśmy na niego wyczekując odpowiedzi.
- Możemy operować twojego guza.
Nie moglam w to uwierzyć. Mogłam być zdrowa i być z Louisem do końca życia które się tak szybko nie skończy. Nawet Juls zaczęla energicznie machać rączkami.
- To wspaniale. - odezwała się Isabel.
Przytuliłam bratową i popłakałam się ze szczęścia.
- Kiedy będę operowana?
- Na początku grudnia.
Lekarz wyszedł. Isabel razem ze mną mocno płakała , za to Juls machała rączkami i śmiała się. Grudzień. To już tak niedługo. Kiedy do sali wszedł Lou Isabel poszła zadzwonić do mamy.
- Co się stalo Sophie?
Usiadł przy łóżku i złapał mnie za rękę. Zamknęłam oczy żeby łzy mogły swobodnie popłynąć po moich policzkach.
- Sophie proszę powiedz mi o co chodzi. - szepnął.
- Będę miała operację Lou. Rozumiesz? Usuną mi guza.
W jego niebieskich oczach pojawiły się łzy które spłynęły po policzkach. Jego uśmiech był szeroki , taki jak nigdy. Pogłaskał mnie po włosach i pocałował namiętnie. Nasze łzy zmieszały się ze sobą.
- Będziesz zdrowa. - zaśmiał się.
Pocałowałm go jeszcze raz. Naszego szczęścia nie da się opisać.
- Kiedy odbędzie się operacja?
- Na początku grudnia.
- Kochanie nawet nie wiesz jak się cieszę.
Do sali weszła Isabel. Ciągle płakała. Louis dosłownie rzucił się na nią i zaczął przytulać. Zaczęlam się śmiac , a Isabel z Louisem razem ze mną. Dałam Juls buziaka i oddałam ją Isabel. Kiedy wyszły Louis od razu położył się obok mnie.
- Widzisz?
- Co takiego?
- Miałem rację. Zawsze ją mam.
- Och nie wątpię.
Dałam mu całusa i ułożyłam się na jego ramieniu. Szeptał mi do ucha plany na przyszłość jednak nagle zesztywniał.
- Co się stało? - spyatłam.
Podnioslam się , a on razem ze mną. Przetarł palcem mój policzek i spojrzał mi głęboko w oczy. Zanim coś powiedział pocałował mnie.
- Zgodziłabyś się spędzić te święta ze mną i moją rodziną?
Łzy napłynęły mi do oczu. To było coś pięknego. Jesteśmy ze sobą od kilku dni , a on mnie prosi o coś takiego. To naprawdę wspaniałe. Przytuliłam go mocno.
- Tak. - szepnęłam mu do ucha.
Od razu na jego buzi pojawił się szeroki banan. Całował mnie jak szalony dopóki do sali nie weszła mama i nie odchrząknęła. Louis poderwał się z łóżka z rumieńcem na twarzy. Zaśmiałam się. Wyglądał na prawdę zabawnie. Uściskał mamę , dał mi całkowicie przyzwoitego buziaka i wyszedł. Mama miała szeroki uśmiech na twarzy. Lubiłam kiedy była uśmiechnięta. Jej uśmiech sprawiał , że wszystkie smutki odchodziły w cień. Była pełna życia. Odkąd Louis zaczął codziennie mnie odwiedzać ona miała czas żeby odpocząć. Zająć się sobą , Juls i tatą. Ścisnęła moją dłoń i pocałowała mnie w policzek. Bałam się jej powiedzieć , że chcę spędzić święta z Louisem. Wiedziałam , że wolałaby mieć mnie w domu przy sobie. Zawsze spędzaliśmy święta razem.

_______________

No w końcu udało wam się uzbierać 17 komentarzy. Cóż nie spodziewałam się , że będzie wam tak ciężko. Swoją drogą wiem , że niektóre anonimki dodają po kilka razy komentarze ale pomińmy to. Z racji tego , że było wam tak trudno następny rozdział dostaniecie za 15 komentarzy albo 3 dni. Polecam bloga mojej koleżanki:Pati której dedykuję ten rozdział. Więc tak chciałabym poruszyć jeszcze jeden temat , mianowicie słyszałyście o tym co zrobiły dwie 'fanki' w Szwecji?

Otóż dwie 'fanki' robiły sobie zdjęcia z Liam'em , a Niall podszedł do nich żeby również miały zdjęcie z nim jednak te dwie dziewczyny odepchnęły go i kazały mu odejść ponieważ z nim zdjęcia nie chcą. Liam złapał przyjaciela i nie pozwolił mu odejść. Po zrobieniu zdjęć próbowały zagadać do Liam'a lecz ten je olał i poszedł z Niall'em do turn bus'a. Dziewczyny również podeszły do Hazzy i spytały czy zrobi sobie z nimi zdjęcie jednak on powiedział to samo co one do Niall'a: "Nie chcę mieć z wami zdjęcia". Dziewczyny oczywiście spytały dlaczego nie chce sobie zrobić zdjęcia z fankami ten im odpowiedział: "Nie jesteście naszymi fankami". 

Jak dowiedziałam się o tej całej sytuacji zaczęłam ryczeć , a moje serducho pękło na 1000 kawałków. Daję słowo , że gdybym mogła to bym im nogi z tyłka powyrywała. Nie są "True Directioners" nie chcą zdjęcia z Niall'em lub którymkolwiek z nich. Albo z każdym albo z żadnym. Nawet sobie nie wyobrażam jak nasz blondasek musiał się poczuć. Gdybym mogła to bym tak wyściskała , że miałby już dosyć. Nie rozumiem ludzi którzy olewają tą całą sytuację pisząc: "O boże przecież nic wielkiego się nie stało. Nie muszą chcieć zdjęcia z każdym z nich". Otóż muszą ponieważ tak zachowują się TRUE DIRECTIONERS! No to jest moje zdanie na ten temat i przykro mi jeśli ktoś to bagatelizuje.